Geschiedenis van onze scouts!
Voor het ontstaan van scouting en de geschiedenis van scouting in het algemeen
verwijzen we jullie door naar de website van Scouts en Gidsen Vlaanderen.
Hier staat het volledige overzicht van de geschiedenis. Wij zouden het niet beter kunnen doen.
Het ontstaan van Scouts St. Servaes
De opstarting
Het verhaal begon in De Panne. Daar woonde een pastoor EP Valentin Nelissen die ter plekke zeer goede contacten had met een scoutsgroep en waar hij aalmoezenier was van de groep gedurende vele jaren. Deze groep bestaat nog steeds onder de naam VVKSM St. Pieters (W14/11G). Het bisdom wees pastoor Nelissen in 1973 een nieuwe missiepost toe en werd overgeplaatst naar Koninksem, een kerkdorp van Tongeren. Hij gebruikte zijn ervaring bij de uitbouw van het parochiale leven en ook hier zag hij dat er nog plaats en behoefte was aan een jeugdbeweging. Deze groep werd genoemd naar de patroonheilige van Koninksem, de heilige St. Servatius en kreeg de naam St. Servaes (L16/12G).
De beginjaren
De officiële start van onze groep was op 11 oktober 1975. Hiermee werd pastoor Nelissen officieel aalmoezenier en groepsleider van de groep. Valentin, al snel De Moeze genoemd, zocht enkele enthousiaste mensen bij elkaar die in leiding wilden staan. De eerste leidsters van de groep waren: Greet Adams, Regina Adams, Marie-Ange Picard en Bernadette Proesmans. De Moeze had enkele mensen uit St. Truiden gevonden die bijstand leverden bij de opstart van de werking. Nadien gingen ze zelf verder met de uitbouw van de groep. Bij de start in 1975 bestond de groep uit De Moeze, 4 leidsters en een 15-tal leden, zowel jongens als meisjes.
Alle leeftijden werden bij elkaar geplaatst wegens het beperkte aantal leden, die trouwens meestal nog jong waren. De activiteiten vonden plaats op vrijdagavond op de parking van het parochiecentrum of in “verboden weilanden”, want ander speelruimte was er niet. Bij slecht weer of binnenactiviteiten had de groep de beschikking over het balkon van de nog niet vernieuwde parochiezaal in Koninksem. Elke activiteit werd afgesloten met een 10 minuten durend gebedje onder leiding van De Moeze.
Op zondag 29 juni 1980 werd het eerste lustrum van de groep gevierd. Ter gelegenheid hiervan werd met hulp van de Kerkfabriek het grote lokaal boven de parochiezaal in Koninksem bijgebouwd. Het leden aantal was ondertussen gegroeid tot een 40 tal leden en een 10 leiding. De groep kon nu worden opgesplitst in verschillende leeftijden. De Welpen – Kabouters werden opgericht, dit waren de jongste leden. De oudere leden werden onder de naam Jonggidsen – Jongverkenners samengebracht.
In 1985 werd het 10 jarig jubileum gevierd. De groep bestond dat jaar uit een 40 tal leden en 9 leiding en De Moeze. Voor dit jubileum werd er in de paasvakantie van 1985 ook een buitenlands paaskamp georganiseerd. Dit had plaats in Forder – Hornback in Tirol.
De volgende jaren veranderde er niet zoveel. De groep draaide rustig verder. Maar ook deze groep vormde helaas geen uitzondering op de regel dat ook in de beste verengingen na een tijdje “ambras” ontstaat. Na een onenigheid in de leidingsploeg werd de handdoek in de ring geworpen op het einde van het kamp. Vanaf augustus 1987 bestond de groep St. Servaes enkel nog op papier.
De nieuwe start
De Moeze vond de ondergang van zijn groep heel erg en besloot het nog een keer te proberen. Hij vond vier nog steeds gemotiveerde oud gidsen van de groep (Inge Gilissen, Véronique Havelange, Dorien Vandenzavel en Michou Vossen) en gezamenlijk starten ze de werking terug op.
Wim Doms kwam erbij. Hij had al vele jaren ervaring opgedaan in een andere scoutsgroep en probeerde de scoutsstructuur in de groep te brengen. Er werden groepsleidingsverkiezingen gehouden onder leiding van de districtscommissaris en voor her eerst in de geschiedenis van de groep ging het groepsleidingambt over van De Moeze naar Wim. De Moeze bleef de aalmoezenier. Ook voerde Wim een organisatorische verandering door met de instelling van groeps- en takraden. Er waren nu genoeg leden en leiding voor een verdeling in drie takken, de Kapoenen, de Kabouter – Welpen en de Jonggidsen – Jongverkenners. Er waren geen kinderen van giverleeftijd.
Vervolgens begon een intensieve campagne van ledenwerving. De leiding ging van deur tot deur met de uitleg van het programma, de doelstellingen en de aanpak van de kinderen. De ouders moesten namelijk nog overtuigd worden van he nieuwe avontuurlijke karakter van de groep. Er werden wekelijkse activiteiten opgesteld, afhankelijk van de groep waren de uren verschillend vanwege plaatsgebrek. De Kapoenen zaterdag voormiddag en de rest zaterdag namiddag.
Er kwamen nog nieuwe mensen in de groep en hiermee kwam er stilaan wat stabiliteit in de leidingsgroep. De leden begonnen nu ook al een oudere leeftijd te krijgen en de tijd was daardoor rijp voor de oprichting van de Givertak. Enkele jaren later werd er de Jintak opgericht met als doel de aankomende leiding op een ongedwongen manier kennis te laten maken met het “begeleiden”. Maar bij gebrek aan mensen van de jinleeftijd werd deze na enkele jaren gestopt. Er werd een Oudercomité opgericht om ons te helpen bij grote activiteiten. Dit liep verschillende jaren erg goed, maar na het wegvallen van enkele bereidwillige ouders doofde dit uit. Het Oudercomité werd vervangen door de hulp van oudleiding en enkele nog steeds gemotiveerde ouders die onze vaste foerage vormen.
De groep bleef rustig verder draaien. Het leden aantal bleef constant en de leiding was gemotiveerd. Na het stoppen van Wim werd er door de nieuwe generatie leiding steeds minder aandacht besteed aan De Moeze. Wanneer hij ook niet werd betrokken bij de verhuis naar Diets-Heur in 1996 en de groep zonder afscheid vertrok, verbrak De Moeze de laatste banden met de groep.
Ondertussen wordt de groep geleidt door de nieuwe generatie leiding. Deze zorgen ervoor dat er nog steeds elke week activiteiten zijn voor de leden en dat de lokalen beetje bij beetje worden opgeknapt.
Het lokalenprobleem
Het lokaal was het grootste probleem. Er werd een oplossing gevonden dat we in de school tegenover het lokaal mochten spelen op het plein en dat gebruikten de Jonggivers en Givers dan ook geregeld. Dit was het enige grasveld waarover we in het begin konden beschikken. Later kwam er extra ruimte op het “binnenpleintje”, de door de gemeente aangelegde recreatieruimte met enkele speeltuigen en grasvelden.
Maar het lokaal bleef gewoon te klein voor de vier takken. In overleg met de Kerkfabriek werden er plannen gemaakt voor het bijbouwen van een lokaaltje langs het grote. Met geld van de scouts en van de Kerkfabriek werd er tijdens de zomermaanden aan de bouw begonnen. Het gebouw werd plechtig geopend op 27 september 1992.
De groep bleef groeien en telde een 100-tal leden. Ook et nieuwe gebouwtje leverde niet genoeg plaats voor iedereen. Met de schooldirectie van de Koninksemse basisschool, in aanwezigheid van het lerarenkorps, werd de mogelijkheid besproken om in het weekend over enkele ruimtes, zoals de zolderruimtes, te kunnen beschikken. Deze vraag werd niet verworpen. Wij hadden dus goede hoop in deze oplossing. Uit scoutse hulpbereidheid, maar ook omwille van de goodwill naar de schooldirectie toe, werd overeengekomen dat de lessen gedurende de renovatiewerken in de bestaande scoutslokalen konden plaatsvinden. Na de renovatiewerken bleek de stilzwijgende overeenkomst niet te kunnen doorgaan en wij bleven “gebruikt” achter met een ruimte die te klein was. De toegang tot de speelkoer van de school werd bovendien ontzegd. Fraai, hoor!
We moesten dus verder met de zoektocht naar bijkomende lokalen. Bij de Moeze in de living of in zijn tuin waren opties die helaas niet gerealiseerd konden worden. In een veldje langs de Jeker mochten we van de eigenaar een chalet bouwen, maar dit was in een groenzone waarvoor we geen vergunning konden krijgen. De gemeente plaatste een werfkeet op het binnenplein langs de lokalen, maar deze was erg bouwvallig en werd al snel gevandaliseerd door buurtkinderen. We hadden trouwens nooit een sleutel ervan gekregen.
Wim legde contacten met de gemeente Tongeren. Hij werkte een dossier uit dat aan de burgemeester werd overhandigd. Dit document en de daaropvolgende gesprekken van de verschillende groepsleiders lagen aan de basis van de verhuis naar Diets-Heur.
Na het kamp in 1996 verhuisden we definitief naar Diets-Heur. In de vakantie na het kamp werd er door de leiding en de Givers veel werk verricht in de bouwvallige lokalen. Tegen het begin van het scoutsjaar waren de lokalen geschikt voor er met de leden in te spelen. Het materiaal werd verhuisd en de groep verliet Koninksem.
De groep begon in Diets-Heur met zijn nieuwe activiteiten en tussendoor werd de toestand van de lokalen verbeterd. De officiële opening van het lokaal vond plaats op 12 april 1997. Er werd een grote show opgevoerd door de leden en onder de vele genodigden mochten we ook de plaatselijke politici verwelkomen.
Ondertussen verblijven we al verschillende jaren in Diets-Heur. Door de verhuis hebben we een deel van de leden die rond Koninksem woonden verloren, maar de echte zijn gelukkig gebleven. Natuurlijk hebben we nieuwe leden aangetrokken vanuit de dorpen rond Diets-Heur. We hebben voor het moment een 70-tal leden en een 10-tal leiding om het in goede banen te leiden en het ziet er goed uit voor de toekomst!
Leuk om te weten
Wij zijn Zeescouts
Degene die al een tijdje meedraaien hebben het waarschijnlijk al eens gehoord, maar wisten jullie dat wij officieel Zeescouts zijn? Dat is een grappig verhaal hoe het juist is gekomen. Het is pas ontdekt in 1989 toen Wim Doms groepsleiding werd. Daarvoor wisten ze het niet eens. Wat blijkt.
Toen de Moeze hier een scoutsgroep wilde oprichten had hij geen papieren aangevraagd aan het nationaal verbond, maar had hij de papieren van de scoutsgroep in De Panne gekopieerd en de nieuwe namen ingevuld. Dat waren echter papieren van een zeescoutsgroep en dus werden wij officieel Zeescouts.
Als je nu op de VVKSM site gaat zoeken naar de zeescoutsgroepen staan we er niet meer tussen, maar op de ledenlijsten staat nog steeds dat we Zeescouts zijn. Het enige waar je het aan kan zien in ons uniform is het blauwe belofte kenteken dat je krijgt als je je belofte gedaan hebt. Dat is het belofte teken van de Zeescouts.
De heilige Servatius
Over het leven van de heilige Servatius geeft het weinig bekende voorvallen. Wel weten wij dat hij een van de eerste geloofsverkondigers van Nederland is geweest. Zijn naam Servatius of Sarbatius (St. Servaes voor de vrienden) wijst op een oosterse oorsprong, waarschijnlijk Armenië. Betrokken in de grote kerkelijke en politieke verwikkelingen van zijn tijd, moet hij een man van betekenis zijn geweest. Zijn naam als bisschop (rond het jaar 340 genoemd) van Tongeren komt voor in de lijst van de Gallische bisschoppen die de orthodoxe geloofsbelijdenis van Sardica (343) ondertekenden tijden de plaatselijke synode. Tijdens de synode van Rimini (359) behoorde hij tot de verdedigers van het geloof in Jezus Christus, de Zoon van God. Servatius werd een van de felste tegenstanders van het Arianisme en bestreed deze stroming waar maar mogelijk was. Hij werd door de leider van het Gallische volk naar keizer Constantius II gezonden om daar voor het Gallische volk te gaan pleiten. Servatius is vanuit Tongeren naar Maastricht gevlucht en heeft hier nog een korte periode geleefd.
Op 13 mei 384 is hij te Maastricht gestorven en ligt begraven in de Sint Servaas basiliek van Maastricht. Hierdoor wordt de naamdag van St. Servatius gevierd op 13 mei. Servatius wordt ook wel een van de ijsheiligen genoemd samen met de heiligen Pancratius en Mamertus. Er is zelfs een lied over St. Servaes.
Patroonheilige van: meubelmakers, slotenmakers, bankwerkers, Maastricht.
Patroonheilige tegen: reumatiek, koorts, voetkwalen, vorstschade, verlamming bij het vee, muizenplagen, rattenplagen.